XIII.–XX. yüzyıllar arasında Anadolu’da ve Osmanlı İmparatorluğu’nun yayıldığı bütün ülkelerde yazın ve yazışma dili olarak kullanılan, özellikle XV. yüzyıldan sonra Arapçanın ve Farsçanın aşırı ölçüde etkisinde kalarak Türkçe, Arapça ve Farsçadan oluşan yapay bir dil durumuna gelmiş olan dile verilen ad.
Osmanlı Türkçesi ya da Osmanlıca, Osmanlı İmparatorluğu'nun ilk anayasası olan Kanun-ı Esasî’de geçtiği hâliyle Türkçe, 13 ile 20. yüzyıllar arasında Anadolu'da ve Osmanlı Devleti'nin yayıldığı bütün ülkelerde kullanılmış olan, Arapça ve Farsçadan etkilenmiş Türk dili. Alfabe olarak Arap alfabesinin Farsça ve Türkçe için uyarlanmış bir biçimi kullanılmıştır. Halk arasında bazen yanlış kullanım olarak bu dil dönemi için “Eski Türkçe” tabiri de kullanılmaktadır.