Edip Cansever kimdir, kısa hayatı, edebi kişiliği ve eserleri nedir, Edip Cansever'in sözlerinden örnekler

Edip Cansever'in Kısaca Hayatı

Ömer Edip Cansever, (d. 8 Ağustos 1928, İstanbul - ö. 28 Mayıs 1986, İstanbul), Türk şairdir. Tam adı Ömer Edip Cansever olsa da, Ömer adını ilk şiirleri ve ilk şiir kitabı dışında hiç kullanmadı.

İstanbul’da doğdu. İstanbul Erkek Lisesinden mezun olduktan sonra girdiği Yüksek Ticaret Okulundaki öğrenimini yarıda bırakarak babasının Kapalıçarşı’daki dükkânında ticarete başladı ve 1976 yılına kadar antikacılık yaptı. Turgut Uyar ve Cemal Süreya ile birlikte İkinci Yeni’nin öncü şairleri arasında anılan Cansever’in ilk kitabı İkindi Üstü (1947), henüz 19 yaşında bir delikanlının, dünyayla ilk karşılaşmasının, tanışmasının ve ilk itirazlara yeltenişinin izlenimlerini dile getirir.

Edip Cansever'in sözleri

" Kimsenin öldüğü yok yaşadığı da herkes biraz var o kadar. "
" Kim ne derse desin ben bu günü yakıyorum. Yeniden doğmak için çıkardığım yangından. "
" Öyle bir çık ki karşıma her baktığımda ilk defa görüyormuşum gibi, az kalsın ölüyormuşum gibi hissedeyim seni. "
" Ve gelsin ve geçsin bütün sözlerim. Gelsin ve geçsin. "
" İnsan bazen ağlamaz mı bakıp bakıp kendine. "
" Bakmayın etrafımda çok insan dolandığına, sırılsıklam yalnızım aslında. "
" Seni sevmek intihar da. Sevmemek ihtimal bile değil... "
" Tekrarı yoktur bazı şeylerin. Hayat gibi, aşk gibi, ömür gibi. "

Edip Cansever'in edebi kişiliği:

İkinci Yeni içinde en çok ve en uzun süre şiir yazan sanatçıdır. Çok değişik şiirler kaleme alıp, her şeyi denemesine rağmen bütün şiirlerinde ortak bir başarı yakalayamamış, bu nedenle “çok arayıp az bulan şair” olarak nitelendirilmiştir.
İlk gençlik şiirlerini 1947 yılında İkindi Üstü adlı kitabında toplayan şair; bu şiirlerinde varlıklı, her şeye yaşama sevinci ile bakan bir gencin avareliklerini, duygularını anlatmıştır.
1954 yılında yayınladığı ikinci kitabı Dirlik Düzenlik’te ise kendine özgü bir şiir dili oluşturmuş; toplum eleştirisi için mizahı kullanan, düşünceyi dili içinde eritmiş bir üslupla okuyucusuna seslenmiştir.
1955 yılından itibaren kapalı, tamamıyla soyut bir şiir anlayışına yönelmiş; 1963 yılından itibaren ise toplumcu, maddeci ve açık bir şiir ortaya koymuştur. “Şiiri akılla okumak” gerektiğini belirten şair uzun yıllar anlamsız şiirin karşısında olmuştur.
Her döneminde değişik bir üslup arayışına giren şair “Dize işlevini yitirdi.” diyerek çeşitli tartışmalara sebep olmuştur.