Osmanlı Devleti ile İran arasında yapılan savaşlar sonunda, Kasr-ı Şirin Antlaşması’nın esas alınmasının nedenleri

Kasr-ı Şirin Antlaşması ile Osmanlı büyük oranda fayda sağlamaya başlamıştır. Bağdat’ın önemli bir ticaret merkezi olmasından dolayı; Osmanlı topraklarına girecek olan ürünlerden kalacak olan vergiler tamamen Osmanlı hazinesine aktarılacaktı. Ticaret yolları için önemli bir merkez olan Bağdat üzerinden Anadolu’ya aktarılan mamuller için ekstra ücretler ödemeyecek olan Osmanlı halkı; ekonomik olarak daha da rahatlayabilecektir. Kasr-ı Şirin Antlaşması ilk olarak 1746 yılında Nadir Şah ile yapılan Kerden Antlaşması adı altında yenilendi. 1823 ve 1847 yıllarında gerçekleştirilmiş olan Erzurum Antlaşmaları ile de Osmanlı’nın doğu sınırı tamamen çözümlenmiş oldu. Osmanlı – Safevi anlaşmazlığına kesin olarak son verilirken, Osmanlı’nın Basra Körfezi üzerindeki hâkimiyeti de Safeviler tarafından da tanınmış oldu. Bu anlaşmalar sonucunda da Safevi Devleti’ne Revan ili bırakıldı.

Osmanlı Devleti ile İran arasında Kasr-ı Şirin Antlaşmasının esas alınmasının sebebi,

• İran ile olan Doğu sınırımız coğrafi olarak kayalık ve yüksek dağlardan oluşmaktadır.
• Kasrı Şirin Antlaşması ile sınır boyundaki bu doğal dağ ve kayalıklar esas alınarak sınırımız çizilmiştir.
• Bunun sonucunda doğal coğrafi sınırlar etkisi ile çizilen sınırımız daha sonraki antlaşmalarda Kasrı Şirin Antlaşmasının esas alınmasını sağlamıştır. Bu doğal sınırlar geçişten gelen yaşamı ve yerleşim bölgelerini de etkilemiştir.
• Doğu sınırının başka bir şekilde çizilmesi ülkelerin sınırlardaki kontorlünü zorlaştıracaktır.