Televizyonun, kuşkusuz yararları bulunuyor. Ancak, konumuz açısından televizyonun zararları, ele alınıyor. Çocuğun sürekli TV izlemesi onu edilgen bir insan haline getiriyor. Yani çocuğu yaratıcı ve yararlı etkinliklerden uzaklaştırıyor. Çünkü, çocuğun edilgenleşmesi demek onun bağımsız ve özgür düşünmesi demektir.

Yine edilgenlik, çocuğun gelecek yaşantısına yansıyor. Yani yetişkinlik yaşamında edilgen eş, çalışan ve eş oluyor. Bu durumda bir toplum için arzu edilen durum değil. Çünkü, sağlıklı toplum değişik ortamlarda etken eş, çalışan, eş ve yurttaş gerektiriyor.

Freud’a göre insanlar cinsellik ve saldırganlık dürtüleriyle dünyaya geliyorlar. Televizyon şiddet içeren proğramlarıyla, ilk, orta çocukluk döneminde saldırganlık dürtülerini yüzeye çıkarıyor, televizyonda gösterilen saldırganlık proğramları içselleştiriyor.

Tabbi ki olan geleceğin yetişkinleri olarak bu çocuklar haklarını şiddet uygulayarak arama yoluna gidebiliyorlar. Özellikle, çocuklar bulunduğu konuma göre şiddet gösterebiliyorlar. Özellikle, anne-baba olduklarında birbirine ve çocuklarına şiddet uyguluyorlar. Yine, geleceğin yetişkinleri olarak sosyal konumlarına göre de şiddet uygulayabiliyorlar.

Diğer taraftan, çocuk bazı durumlarda, televizyonda gördüklerini gerçek algılıyor. Los Angeles’te bir hizmetçinin 7 yaşındaki oğlunu, pişmekte olan kuzu haşlamasına dövülmüş cam serperken yakalaması ve çocuğun amacının, TV’de gördüğü benzer bir olaydaki gibi ev halkının ölüp ölmeyeceğini denemek isteğini söylemesi.

Boston’da 9 yaşında bir çocuğun karnesindeki zayıfları en kestirme yoldan çözümlemek için, öğretmenine yılbaşında zehirli çikolata göndermeyi babasına önermesi ve neden olarak, TV’deki bu yoldan karısını öldüren bir adamın yakalanamadığını söylemesi.

Özellikle, ülkemizde çocukların vakitlerinin gereğinden fazlasını televizyon karşısında geçirdiği bilinen bir gerçek. Bu durum çocuğun akademik yaşamı açısından konsantrasyon sorunu yaşamasına neden oluyor.